او در سال ۱۳۴۴ در روستای ادروتوسه از توابع بخش چهاردانگه ساری متولد شد، مادرش خانه‌دار، پدر قاری قرآن و کشاورز بود، او و هفت خواهر و برادر دیگرش بعد از گذران دوران کودکی هر یک مشغول به‌کاری شدند.

سید خلیل شغل انبیا را برگزید و به کارش عشق می‌ورزید، روحیه خوبی داشت و حدود سی سال در عرصه معلمی خدمت کرد، پیش از بازنشسته شدن یعنی درست در سی امین سال از خدمتش دچار بیماری خونی شد، بیماری‌ای که برای درمانش باید مسیر ساری تا تهران را طی می‌کرد.

از بدِ روزگار یکی از روزها در راه بازگشت از تهران تصادف کرد و نتیجه آن تصادف مرگبار رفتن زیر تیغ جراحی آن هم برای ۶ بار بود، جراحی‌هایی که نهایتا منجر به تخلیه بخشی از استخوان پا و در نهایت پذیرش پروتز به‌جای عضو مهمی همچون پا شد.

بعد از آن یک پای سید خلیل پروتز و پای دیگرش آرتروز گرفت، او دیگر قادر به راه رفتن نبود حتی نمی‌توانست چیزی را حمل کند، قدرت پوشیدن لباس‌های تحتانی و کفش نیز از او گرفته شد، واضح تر اینکه خانه‌نشین شد.

در آن روزها نقطه عطف و خوش‌شانسی سید خلیل حضور همسری مهربان و فداکار بود، همسری که منتظر بازنشستگی مرد خانه بود حالا تبدیل به یک پرستار دل‌شکسته شد.

سید خلیل در میان خاطراتش روزهایی را به خاطر آورد که دیوارنویسی می‌کرد اگر چه دوره خطاطی نگذرانده بود اما دست خط خوبی داشت، یک روز به اهل خانه گفت برایم وسایل نوشتن بیاورید.

ناگهان به خودش آمد، دید که سمت چپ بدنش کاملا معیوب است اما دست راست سالم است و همراهی خواهد کرد؛ در دلش نیت کرد؛ بسم الله الرحمن الرحیم، شروع به نوشتن احادیث امام علی (ع) با قلم نی کرد.

آقای عشوری ناباورانه کل کتاب حکمت‌ها را با قلم نی نوشت، کمی نگذشت تا اینکه نهج البلاغه را از ابتدا تا به آخر نوشت، تصور کنید نگارش ۸۱۲ از نهج‌البلاغه با زدن قلم در جوهر!

بعد از پایان این کار، نوشته‌ها را به سمع و نظر چند خطاط و رئیس قبلط انجمن خوشنویسان کشور رساند و مهر تایید گرفت، سید خلیل این بار شروع به نوشت کتاب زیبای صحیفه سجادیه در ۲۷۰ صفحه کرد.

“سال ۱۴۰۱ بود که با خودش گفت می‌خواهم قرآن را با قلم بنویسم، میدانم کار ساده‌ای نیست و حتی یک اعراب یا نقطه نباید جا به جا شود، اما قرآن معجزه خداست و قطعا برایم معجزه می‌کند من ‌میتوانم.”

آقای عشوری در ابتدا برای تمرین سه بار جز سی قرآن کریم را با سبک‌های مختلف نوشت، کار را با خط نسخ ادامه داد گویی کسی کمکش می‌کرد، کار زیبایی از آب درآمده بود.

کمی گذشت تا اینکه او اولین قرآن با ترجمه فارسی را نوشت، برای بار دوم نیز این کار را تکرار کرد، جالب اشت بدانید که در دنیا تاکنون تنها یک دختر هندی قرآن را بدون اعراب با خودکار به مدت دو ماه و نیم و یک زن کابلی از افغانستان در مدت هشت ماه نوشتند، اما سید خلیل عشوری با وجود بیماری و وضعیت سخت جسمی قرآن دوم را در طول ۹۷ روز در هزار و ۲۰۰ صفحه نوشت.

یکی از قرآن‌های دست‌نویس سید خلیل به آستان قدس فرستاده شد تا به موزه مخطوطات برده شود، اما او قانع نشد و کتابت قرآن سوم را در سال جاری آغاز کرد، این کار متفاوت است چرا که احزاب در آن تفکیک شده‌اند.

جالب است بدانید که قرآن‌های نوشته شده توسط سید خلیل هر کدام حدود ۶ بار بازخوانی شده‌اند که همان ختم قرآن انجام محسوب می‌شود.

ناگفته نماند که او قبل از شروع کردن کار نگارش قرآن سوم دو کتاب دیگر یعنی منتخب الدعیه یا خلاصه مفاتیح الجنان را در ۳۰۰ صفحه نوشت و همزمان کار قرآن چهارم را آغاز کرد.

سید خلیل عشوری توسعه اولین قرآن‌نویس قرن اخیر در منطقه چهاردانگه محسوب می‌شود و قابلیت این را دارد که نامش در کتاب گینس ثبت شود، اما بی‌ادعا کار خودش را می‌کند و توقعی ندارد.

آری این معلم باتجربه در روزهایی که باید از کار فارغ می‌شد در پی یک حادثه تلخ به‌جای منزوی شدن کار خطاطی در حوزه دینی را آغاز کرد و آثاری به‌یاد ماندنی از خود برجای گذاشت، او این روزها نیز مشغول نگارش قرآن بعدی است و به این کار عشق می‌ورزد.

لحظه‌ای تصور کنید یک فرد سالم اگر بخواهد یک کتاب با خودکار یا مداد بنویسد چه مدت طول می‌کشد و یا چقدر سخت است، او با وجود معلولیت و بیماری در این سن و سال و شرایط توانسته قرآن کلام خدا را قلم و جوهر بنویسد آن هم نه یک بار بلکه بارها.

سید خلیل عشوری جزو افرادی است که باید توسط مسئولان فرهنگ و هنر معرفی شده، آثارش دست به دست شده و الگویی برای فعالان این حوزه و سایرین باشد.

 روایت فوق حاصل برقراری تماس تلفنی با آقای عشوری است، یک معلم واسطه آشنایی ما با این کاتب نخبه اما مظلوم قرآنی شد، امید آنکه قرآن‌ و کتاب‌دوستان به استقبال این اقدام رفته و مایه دلگرمی باشند.